Dit blonde bier is wellicht het heiligste aller bieren. De naam verwijst naar de abdij van Steenbrugge in de buurt van Brugge, op wiens vraag het oorspronkelijk gebrouwen werd door Palm. Op het mooie etiket wordt verwezen naar de patroon van deze abdij, St-Pierre en de patroon van de brouwers staat erop afgebeeld: Sanctus Arnoldus.
In het glas zien we een kristal helder bier met een luchtig wit schuim en een zachte pareling. Het bier hergist in de fles, maar de gistbodem is beperkt.

We nemen een plantaardige geur waar, met een vleugje mout op de achtergrond.

Het bier zet fris bitter aan, maar de bitterheid maakt al gauw plaats voor het zoete van de mout. Nadien krijgen we een lange bittere afdronk met een zekere warmte van de alcohol in de afdronk. 
Dit bier is zeer lekker, maar niet echt complex voor een bier van 8,7° alc. Leuk om weten is wel dat er aan het bier gruit wordt toegevoegd. In de middeleeuwen werd deze kruidenmengeling op basis van gagel gebruikt in de plaats van hop als bitterstof en natuurlijk bewaarmiddel.

Corgon (Slovakije)

Het vakantiegeld is gestort en dus kon Ambibrew zich deze maand twee biertjes van de maand permitteren.

Om te beginnen een Slovaaks biertje: Corgon. (4°alc)
Het bier is kristalhelder en blond met een fijnmazige schuimkraag die lang hoog blijft staan. 
Het typische zilte aroma van pils komt ons tegemoet.
De aanzet van deze pils is verrassend zoet, een beetje stroperig van de mout zelfs. Nadien komt een echt verfrissende pilssmaak. De afdronk is lang en bitter, hoewel een typisch hoparoma ontbreekt.

Duidelijk een industriële pils, maar fris geschonken op een terrasje zeker niet slecht.

Corgon wordt door Heineken in Slovakije gebrouwen. Jammer genoeg niet meer in de originele brouwerij in het stadje Nitra die dateert van 1897. Corgon is een plaatselijke volksheld die veel weg heeft van Atlas en op het blikje afgebeeld staat.

Martins Pale Ale (6°)

Voor ons tweede biertje schakelen we een tandje hoger wat complexiteit betreft. Toch is deze Martin’s Pale Ale (6°alc) een even goede doordrinker.

Amberkleurig helder bier dat niet hergist in de fles. Een flesje dat trouwens niet bepaald opvalt in de winkelrekken, maar dat de bierkenner zeker zal herkennen aan het blauwe schip op het etiket.
Een sterk aroma prikkelt onze neus, vooral hop, maar ook een lichte gebrandheid en een tikje kruidigheid.
Een krachtige smaak combineert moutig zoet met karamel een lichte kruidigheid en een stevige hoeveelheid hop. Ons proefpanel zoekt het eerst in de kruidige Waalse kringen, maar uiteindelijk raadt voorzitter Tom om welk bier het gaat.

De nasmaak combineert karamel met fijne hoparoma’s.
Een topbier! Complex, maar toch lekker om door te drinken en verfrissend! Ideaal als aperitief.

John Martins kwam in 1909 uit Groot-Brittannië naar Antwerpen en richtte daar een brouwerij op die zich in Engelse en Schotse (Gordons) bieren specialiseerde. Het bedrijf hield het niet bij brouwen alleen. John Martin introduceerde Guiness in onze contreien, maar ook Schweppes Indian Tonic en andere frisdranken. Momenteel leidt achterkleinzoon Anthony Martin dit bedrijf dat een van de meest productieve van ons land is.

Het weer wordt steeds beter en Ambibrew koos voor een lekker teras-biertje: Ename Blond.

Zoals altijd proeven we het bier blind, zonder dat het proefpanel weet om welk bier het gaat. Het biertje dat ons wordt voorgeschoteld is helder blond met een hevige pareling die een stevige schuimkraag ondersteunt.

Het aroma is redelijk neutraal, een beetje hop en -verrassend- een zeer verdoken vleugje rook.

De smaak zet vrij vol en hopbitter aan, maar vervlakt daarna bijna onmiddellijk. Enkel wat hopbitterheid blijft hangen en in de afdronk komt een metalische smaak opzetten die je bijvoorbeeld ook bij Chimay triple vindt. 
Ook zonder te weten over welk bier het gaat merken we onmiddellijk dat we in het segment van de commerciële blonde abdijbieren zitten. Gastproever Sylvie slaagt er zelfs in te raden welk bier dit is.

Het bier is niet hergist, niet complex en heeft 6,5°alc. Niet echt een degustatiebier dus, maar wel een lekkere doordrinker op een zomers terras.

Passend in onze uitstap naar Gent, drinken we een Gulden Draak.

Een donker helder bier met een kastanje-rode schijn, bekroond met een fijnmazige dikke beige schuimkraag. Hergist, maar het gistdepot is klein.

Het bier heeft een zoete en alcoholische geur met toetsen karamel en rozijnen.
De smaak is eerder verrassend. Wel moutig en vol, maar niet echt zoet. Eerder droog met een gebrande toets. Een zachte bittere nasmaak, maar je voelt de alcohol stromen door je lijf!

Zeker een klassebier, maar met zijn 10,5°alc en 23° plato geen doordrinker. Een biertje om rustig van te genieten. Zowel de verpakking als het uitzicht van het bier zelf met de dikke fijne schuimkraag tonen aan dat dit geen “gewoon” biertje is.

De flesjes zijn van het “steini”-type, maar ze zijn ondoorzichtig wit met een zwart etiket met de draak van het Gentse Belfort in het goud afgebeeld. Chique! Momenteel is men Augustijn bij Van Steenberge aan het restylen. Laat ons hopen dat de Gulden Draak even stijlvol blijft.

In maart kleurt de wereld lente-groen. Ook ons biertje want deze maand drinken we een bio-biertje: Jessenhofke.

Het flesje (steini) en het etiket ogen mooi, maar misschien wat sober. Het oogt gewoon “bio”, maar valt in de winkelrekken niet echt op. Wat weinig info op het flesje, maar des te meer op internet, vooral over de brouwerij. Over het bier zelf kom je minder concrete te weten.

In het glas zien we een gesluierd goudblond biertje met een stevige vrij grove schuimkraag. Opvallend voor een donker blond bier is dat deze schuimkraag een beetje gebroken wit kleurt.

Een zacht maar complex aroma doet ons echt zin krijgen om te proeven. Het bier ruikt eerder zoet, fruitig. Na een tijdje identificeren we het fruit als kersen(snoepjes). Daarnaast een lichte zweem rokerigheid en kruiden en hop. Dit doet denken aan een “ardens” biertje.

De smaak zet eerder zoet aan. De smaak wordt gedragen door de alcohol en opnieuw proeven we die zeer lichte rokerigheid.

In de nasmaak neemt het hopbitter voor het eerst de bovenhand afgewisseld met de kruidigheid en de kersen(snoepjes) die we nog herkennen uit het aroma.

Voor dit bier van 8° moet de bierliefhebber echt tijd nemen om alle complexe aroma’s en smaken te ontdekken en zo nog meer van dit prima biertje te genieten. Wat ons betreft meer dan geslaagd.

Het bier wordt gebrouwen in de Proefbrouwerij in Lochristi, maar de recepten worden ontwikkeld in een amateur-brouwerij in Kuringen (Hasselt) waar ook een bed-en-breakfeast is. De bezoekers zouden er kunnen helpen in het brouwproces wanneer er nieuwe recepten getest worden. Sinds 2005 werd dit bier gecommercialiseerd. Op de website van Jessenhofke zijn de verkooppunten opgesomd.

Geheel in het kader van onze laatste activiteit, een bezoek aan de brouwerij Moortgat, is het biertje van de maand dan ook Duvel.

Duvel kleurt helder blond in het glas en heeft een zeer sterke pareling en een stevige schuimkraag. Wie de gistbodem losdraait en mee in het glas giet krijgt een gesluierd bier. Het schuim vormt een sterke bergstructuur die lang op het bier blijft drijven.

Door de dikke schuimkraag worden de aroma’s wat verholen. Toch ruiken we een zekere moutigheid, maar ook kruiden (koriander?) en in de achtergrond bloemen.

De smaak is fris en zachtbitter. Een mooie afweging tussen mout en hop met een tikje een zurige afdronk en een lange hopbittere nasmaak. De sterke koolzuurpareling laat wel wat van de smaken verdwijnen, maar geeft anderzijds wel een verfrissend gevoel.

Duvel is het meest verkochte speciaalbier van België (zelfs meer dan Leffe). Alles past in dit plaatje. Een sterk merk dat zich op de markt positioneert als sterke marktleider, vooral in het segment van de zwaardere blonde bieren. Dit bier was hier dan ook een pionier in toen het kort na de eerste wereldoorlog ontwikkeld werd. Volgens de legende gebruikt men nog steeds de (gestolen) Schotse giststam van toen.

Het proefpannel van Ambibrew is positief over dit bier, maar niet laaiend enthousiast. Het bier heeft voor de gevorderde bierliefhebber weinig verrassingen in petto en bemoeilijkt het degusteren door de sterke pareling. Een bier dat zich goed leent als aperitief.

Brouwerij Moortgat moet geprezen worden voor het feit dat zij als marktleider dergelijke kwaliteit blijven bieden, blijven bij de hergisting op fles (hetgeen in het buitenland toch dikwijls moeilijk ligt) en nieuwe buitenlandse markten openen voor Belgische bieren.

Het leuke aan het blindproeven van een biertje is dat iedereen zonder vooroordelen zijn mening over het biertje kwijt kan. Vooral voor bekende kleppers kan dit wel eens belangrijk zijn.

Deze maand bracht ons zo’n bekende klepper: Chimay Trippel.

Het bier is donkerblond tot koperblond en licht tot vrij troebel (naar gelang meer of minder gist in het glas wordt meegegoten). Een vast fijn wit schuim dat mooi aan de wand kleeft bekroont het bier.

In de geur springen duidelijk hopbloemen in de neus. Dit belooft een vrij bitter bier te worden met een rijk hoparoma. Andere geuren die we opsnuiven laten iets kruidigs, fruitig vermoeden.

De smaak zet onmiddellijk bitter aan. Gelukkig niet zo maar bitter, maar fijn hopbitter met de aroma’s van de hopbloemen. Nadien komt er een zachtere zoetheid opzetten. Tevens zit er een vleugje metaal in het bier. In de nasmaak komen de hoparoma’s duidelijk weer te voorschijn.

De meningen in ons proefpannel (7 personen) waren de meningen verdeeld. Wanneer Ruth opperde dat dit wel eens Chimay Tripel zou kunnen zijn dachten alle anderen (toch allemaal bedreven bierproevers) daar anders over. Het bier was te onevenwichtig om een trappist te zijn… Dus toch… Proficiat Ruth!

Chimay Tripel is dus duidelijk geen allemansvriend. Je houdt er van of niet. Er is geen tussenweg. Liefhebbers van een rijk hoparoma horen zeker bij de eerste categorie. Zeker omdat het bier meer te bieden heeft dan alleen bitterheid.

Chimay wordt zoals bekend door de paters Trappisten van de abdij van Scourmont gebrouwen. Het brouwwater wordt ter plaatse gewonnen. De geschiedenis van de streek verklaart het vleugje metaal in het bier. Sinds de oudheid wordt uit de grond in de omgeving ijzererts gewonnen (alweer raak Ruth).
De trappisten verblijven er sinds 1850 en in de jaren 60 van de 19de eeuw liep het eerste bier uit de brouwketels. 
De tripel is zoals bij veel bierassortimenten de jongste spruit van de paters en wordt gebrouwen sinds 1966.

Ook in december proefden we blind 2 biertjes. Een echt winterbier voor bij de haard en een verrassing.

Westvleteren 12 (10,2°alc)

Dit zeer donker bruin bier heeft een fijne beige schuimkraag die na een tijdje tot een blijvend laagje vervalt. Het schuim kleeft aan de rand van het glas. Door de donkerheid van het bier is het moeilijk te bepalen hoe gesluierd dit bier is. 
Het bier hergist in de fles en er zit een behoorlijke gistbodem in elk flesje.

De geur is vineus en zoet. De geur doet denken aan rozijnen of overrijp fruit.

De smaak is vol en moutzoet met een zachte bitterheid. De bitterheid is een mengeling van gebrande bitterheid en hopbitterheid. De smaak is minder complex dan de geur doet vermoeden, maar wel even vol.

In de nasmaak proeven we een uitvloeiende bitterheid, gecombineerd met een duidelijke toets caramel. De alcohol voelt warm aan.

Dit is het beroemde bier dat officieel enkel aan de abdij te koop is en dat ooit door een Amerikaanse (hoe kan dat?) website tot beste bier ter wereld werd uitgeroepen. Op onze eigen bierverkiezing werd Westmalle Trippel tot beste bier verkozen. Wat nu het allerbeste is, is wellicht een kwestie van smaak, maar dat beide bieren kwalitatief zeer hoogstaand zijn valt niet te ontkennen. Dit geldt trouwens voor alle trappisten.

Deze Westvleteren wordt op sommige plaatsen aangeboden voor 6 tot 7 euro en internationaal verkocht via het internet voor veelvouden van dit bedrag. Dat is werkelijk jammer, en bovendien doet het uitschijnen dat dit bier kwalitatief veel beter is dan andere artisanale bieren, hetgeen zeker het geval niet is.

Zywiec (5,6°alc) [Polen]

De verrassing dan… en een hele verandering voor onze smaakpapillen.

Dit blond lagerbier is kraakhelder met een witte wandklevende schuimkraag.
De geur is vrij neutraal. We ruiken wel de mout iets te zoet zoals in een Stella NA.

De smaak is zacht en valt beter mee dan verwacht. Zeker niet uitgesproken, maar wel met een goede mengeling tussen zoet en bitter.

Een vrij lange bittere nasmaak die Saaz-hop doet vermoeden sluit de degustatie af.

Dit bier zal zeker in de smaak vallen bij iedereen die graag van een fris pilsje geniet.

Of dit Pools bier in België te verkrijgen is, is ons onbekend.
Hoewel het bier in blik zat, mocht de verpakking er wel zijn. Lekker ouderwetse tekeningen van dansende mannetjes in klederdracht en een blik met een reliëf.

Het bier van de maand november is een biertje dat verkrijgbaar is bij de betere drankenhandel. De verpakking die wij mochten aanschouwen is echter uiterst zeldzaam. Ter Dolen Donker met een etiket dat speciaal voor het 349 fighter squadron van de F16-basis in Kleine Brogel werd gemaakt. Het etiket is mooi en lijkt in zekere mate op de originele “Ter Dolen”-etiketten, alleen vliegt er nu een F16 voorbij het kasteel waar het bier gebrouwen wordt.

Daarnaast geeft het etiket vrij veel informatie, zoals de graden plato, altijd fijn om te weten en in dit geval 17,0 wat vrij veel is.

Het biertje kleurt donker bruin in het glas en heeft een mooie rode schijn. Ondanks de hergisting is het bier vrij helder tegen het licht. Het beige schuim is mooi vast en fijn van structuur.

De geur is nogal neutraal. We ontdekken een vleugje rood fruit en rozijnen.

De smaak is echter verrassend vlak. Fris en zacht, dat wel, maar het bier mankeert een zekere body. De smaak van dit bier is eerder te vergelijken met blonde commerciële bieren die we kennen, en niet met andere donkere bieren van 17 graden plato.
Ook de nasmaak is vrij kort.

Onze conclusie: Dit is zeker een lekker bier, maar het mist karakter. Het is een ideaal “instapbier” voor pilsdrinkers die eens iets anders willen, of om eens lekker door te zakken op een terrasje.

De onafhankelijke brouwerij is in werking sedert 1994 en is hypermodern. Dit is in schril contrast met de idyllische plaats waar ze gevestigd is: het kasteeldomein van Ter Dolen met de restanten van een kasteel uit de 13de eeuw. De brouwerij is te bezoeken en je kan zelfs in het kasteel in Limburg overnachten.

De herfst breekt aan en dus kiest Ambibrew voor een biertje dat lekker kan smaken op een terasje op een mooie najaarsdag, maar dat even goed tot zijn recht komt bij de knetterende haard.
Een typisch “oud bruin” bier waar het zuiden van Oost- en West-Vlaanderen wereldbekend voor zijn. Men noemt deze bieren ook wel de “Vlaamse bourgognes” omwille van hun vineuze aroma’s.

Het bier is verkrijgbaar in 75 cl flessen, maar vandaag kiezen wij voor de kleine flesjes van 
25 cl. De zwarte etiketten met het schilderij van Maria van Bourgondië zijn zeer stijlvol en passen bij het donkere bier.

De kleur van het bier is natuurlijk zeer donker bruin met een rode schijn, eigen aan dit soort bieren. De geur is zurig en geeft een zweem van krieken vrij. De geur doet denken aan een zoete geuze.

Dit bruintje heeft een zoete zachte smaak, die je niet echt verwacht bij die zurige geur. Na van deze verrassing bekomen te zijn kan de bierliefhebber echt genieten van de wisselwerking van de zurige aroma’s in de geur en de zacht zoete karamelsmaken. Van bitterheid is nauwelijks sprake.

Het bier is niet hergist in de fles en in combinatie met het alcoholpercentage van 6,2° en de zoete smaak kan men wel zeggen dat dit “traditioneel oud bruin” bier wel aangepast is aan de markt. Toch is en blijft dit een geslaagde creatie waarvan wij er nog wel eentje lusten.