Met de regelmaat van de klok is dit bier verkrijgbaar in discounter Aldi.
Tijd om de Wolf 7 dus eens te proeven…
De etiketten van de Wolfbieren verschillen alleen in de kleur van het cijfer, er bestaat immers ook een
Wolf 8 en een Wolf 9.
De Wolf 7 toont een gouden silhouet van een huilende wolf tegen een zwarte achtergrond.
Bieren van een zelfde bierstijl met elkaar vergelijken blijkt een leerrijke ervaring te zijn.
We gingen deze keer opzoek naar de waarheid achter het verhaal dat St-Bernardus Abt en Westvleteren 12 kopieën zijn…
Er zijn veel factoren die een rol spelen als je twee bieren wil vergelijken die heel dicht bij elkaar aanleunen.
De manier van bewaren, de botteldatum,…
Met twee bieren van botteljaar 2013 deden we een verdienstelijke poging om deze twee zwaargewichten in bierland met elkaar te vergelijken.
St-Bernardus – Westvleteren…
In de abdij “Sint-Sixtus” in Westvleteren werd sinds de 19de eeuw
Westvleteren 12
bier gebrouwen.
Na de tweede wereldoorlog werd echter beslist het brouwen in licentie te geven. Dat was in die periode geen uitzondering.
Anno 2014 worden de meeste abdijbieren in commerciële brouwerijen buiten de abdijmuren gebrouwen.
De licentie werd toevertrouwd aan brouwerij St-Bernardus in Westvleteren.
Omdat er nog geen regelgeving rond het gebruik van de naam “trappist” bestond werd voor Westvleteren dus de benaming “trappist” gebruikt.
Om een wildgroei van bieren met de naam trappist tegen te gaan werden regels vastgelegd.
Zo moest een echte trappist binnen de muren van een trappistenabdij gebrouwen zijn.
Zo scheiden de wegen van brouwerij St-Bernardus en de abdij
Sint Bernardus Abt 12
Sint-Sixtus. Aanvankelijk in vrede, maar na enige tijd bleek er toch een geschil te ontstaan tussen beide partijen.
Het gevolg was dat brouwerij St-Bernardus de abdij niet langer wou voorzien van gist zodat de abdij zich voor gist nu gaat bevoorraden bij de abdij van Westmalle.
St-Bernardus claimt sindsdien het enige echte recept te bezitten.
Uitzicht
Beide bieren zijn identiek van kleur, namelijk zeer donker.
De pareling is op het zicht moeilijk te beoordelen.
De St- Bernardus heeft een dikke fijnmazige schuimkraag die langstevig blijft staan.
De kleur is gebroken wit.
De schuimkraag van de Westvleteren is eveneens overvloedig, maar ze is iets grover waardoor ze iets sneller vervalt.
De kleur van het schuim van de Westvleteren neigt ook eerder naar beige.
Al bij al zijn beide bieren uiterlijk moeilijk te onderscheiden.
Aroma
Het eerste echt opvallende verschil zit in de geur.
De St- Bernardus heeft een vol fruitig en aantrekkelijk aroma waarin we duidelijk banaan herkennen (een kenmerk van een jong bier).
De Westvleteren is ingetogener, het aroma is neutraler.
Toch ruiken we een zekere houtigheid en een gebrand aroma.
Naar mate ons experiment vordert worden de bieren warmer.
Pas dan geeft de Westvleteren zijn volle aroma prijs.
Naar mate het bier warmer wordt krijgen we ook toetsen van rozijnen in de neus en wordt het aroma complexer en aangenamer.
Smaak
De St-Bernardus zet vol aan.
De smaak van gebrande mout en karamel overheerst een hopbitterheid die, eigen aan de bierstijl, op de achtergrond blijft. We nemen opnieuw dat vleugje banaan waar.
Complex enevenwichtig in de smaak.
In de smaak zul je de Westvleteren moeilijker onderscheiden van de St-Bernardus dan in het aroma. Er is weinig verschil, maar de Westvleteren mist het vleugje banaan.
Opnieuw stellen we vast dat de Westvleteren pas tot zijn volle ontplooiing komt als het bier bijna op kamertemperatuur is.
De smaak is op kamertemperatuur voller en complexer en wordt opmerkelijk aangenamer.
De St-Bernardus verliest wat van zijn pluimen bij die temperatuur.
Bij de St-Bernardus treedt een lichte zurigheid naar voor die wat wringt.
Het is zelfs zo dat, waar de voorkeur van de meeste panelleden eerst licht in het voordeel van de St-Bernardus was, de meesten naar het einde toe toch meer naar de Westvleteren neigen.
Afdronk
Bij beide bieren is de afdronk lang en aangenaam.
De gebrande karamel blijft lang hangen en voor het eerst komt ook de hopbitterheid naar voor.
Experiment bis
Ons experiment bestond deze keer eigenlijk uit twee delen.
Eerst werden de beide bieren blind geproefd en besproken om alle vooroordelen te vermijden.
Na de bekendmaking van de namen van de bieren werd uiteraard verder geproefd en gediscussieerd.
Het experiment bis bestond erin dat iedereen opnieuw beide bieren blind voorgeschoteld kreeg.
Het was de bedoeling dan de bieren te herkennen.
We haalden een score van 75% wat aantoont dat er duidelijk verschil is, maar dat beide bieren erg dicht bij elkaar aanleunen.
Conclusie
Dit zijn zonder meer twee topbieren van absolute wereldklasse.
We zijn het er unaniem over eens dat er verschil is.
Maar het verschil is zo klein dat wie slechts één van beide bieren zouvoorgeschoteld krijgen zou kunnen uitmaken of het een St-Bernardus Abt of een Westvleteren 12 is.
We vragen ons ook af of de verschillen uitgesprokener worden bij veroudering of juist zouden vervlakken.
Misschien een idee voor een volgende experiment binnen enkele jaren…
Deze keer iets over een eerder zeldzaam bier.
Elk jaar laten ze bij brasserie De Silly hun donkere scotch ale rijpen op een eiken vat van een andere herkomst.
In 2013 heeft het bier gerust in Port-vaten.
Een stijlvolle fles van 75cl op kurk met een etiket dat meer aan wijn doet denken dan aan bier.
Het basisbier van 9% alc is een scotch ale.
Het bier is dus uiteraard donker bruin.
Het heeft een ietsje een rode gloed.
Het schuim is fijn, gebroken wit maar vervalt snel.
Er blijft maar een laagje over.
De pareling is zacht, maar onvoldoende om het schuim verder in stand te houden.
Het aroma is heel complex en vineus.
Een zalig bier om je neus in te steken omdat je steeds nieuwe aroma’s blijft ontdekken.
We ruiken duidelijk rood fruit, braambessen, maar tegelijk ook het houtige.
Hoewel we dit bier blind proefden konden we al ruiken dat dit een barrel-aged bier was.
De smaak is vol en dezelfde vineuze aroma’s met rood fruit keren terug.
Hopbitterheid valt bijna niet te proeven.
Toch is het bier niet plakkerig zoet want er is wel een eerder gebrandebitterheid die aan koffie doet denken.
Dit bier is voor de meesten in het proefpanel een echte ontdekking, de smaak, maar vooral de aroma’s.
Vooral als je de prijs van 4,53 euro per fles (Prik & Tik) in acht neemt.
Eén panellid vindt dit niet zo’n hoogvlieger, hij mist de zurige smaken wat die bijvoorbeeld een Rodenbach Grand Cru sieren.
Het bierfestival van Brugge (BAB) heeft zijn oude locatie aan de Hallentoren wegens het grote succes moeten verlaten en vond nu plaats in de Beurshallen.
De verhuis werd door velen (waaronder onszelf) betreurd.
De locatie aan in de Lakenhallen in de schaduw van de Hallentoren was zonder meer uniek.
Maar ook zondermeer te klein geworden, zowel voor het talrijke publiek als voor de talrijke brouwers.
Na de algemene vergadering vertrokken we dus met een achtkoppige Ambibrew delegatie richting Brugge.
Onze secretaris moest jammer genoeg forfait geven wegens nekklachten. De verhuis naar de Beurshallen heeft ook zeker zijn invloed op de sfeer.
Wie al op het Zythos-festival in Leuven is geweest zal zeker de vergelijking gemaakt hebben.
En dit zowel in negatieve zin als in positieve zin.
Het bierfestival is zijn eigenheid kwijt in die zin dat er geen verdwaalde toeristen meer aan te treffen zijn.
In de Lakenhallen liep je wel eens een verwonderde Japanner tegen het lijf die zich de ogen uitkeek op dit evenement.
Er zijn veel buitenlanders, dat zeker, maar die zijn er bewust voor het bierfestival.
De kindvriendelijkheid van het festival was al enige jaren in dalende lijn wegens plaatsgebrek.
Nu er meer plaats is, is er toch helemaal niets meer voorzien voor de kinderen.
En de plaats… tja… wat kan nu tippen aan de middeleeuwse hallen?
Dit is een bierfestival geworden voor zij die er écht willen zijn.
En dat is dan meteen ook het positieve.
Het bierfestival is het tweede grootste van het land (na Zythos in Leuven) en zet zich vanaf nu ook op de kaart als het tweede meest prestigieuze festival wat betreft het aanbod. In
Leuven slooft elke zichzelf respecterende brouwer zich uit om iets nieuws of exclusief voor te stellen.
Een trend die zich ook in Brugge begint te ontwikkelen en in dit concept ook steeds sterker zal worden.
Alle bieren opsommen die we geproefd hebben zou ons veel te ver leiden.
Toch willen we niet nalaten enige van de meest opvallende bieren te vernoemen.
Eerst was er de 1894, het nieuwe bier van brouwerij De Brabandere (voorheen Bavik).
Een stevige tripel met een scheutje verzuurd bier dat gerijpt is op de eiken foeders in de brouwerij.
Door iedereen unaniem als een origineel en lekker bier bevonden.
We landden ook bij de brouwers van Alvinne die een twintigtal bieren aan het publiek voorstelden.
Allerhande soorten bier gerijpt op allerhande soorten vaten (wijn, cognac, whisky,…)
De liefhebbers van dit soort experimenten konden hun hart hier ophalen ondermeer met de Balthazar op bourgognevaten.
De Musketeers (zie vorige editie), kunnen zich ook altijd aan een bezoekje van Ambibrew verwachten.
Dit keer hadden ze hun Troubadour Magnum in petto met extra dry-hopping met Galaxy hop.
Eerlijk… goed bier, maar de versie met Sorachi Ace was net dat tikkeltje beter.
En uiteraard moesten we ook eens passeren bij brouwerij Boelens om de Tripel Klok even te checken.
Jammer dat ze de versie die op whisky-vaten lagerde niet bij. Misschien in Leuven…
Tegen de tijd dat wij de zaal verlieten begon ze al goed leeg te lopen. En dat bedoelen we zowel letterlijk als figuurlijk.
Het sanitair was duidelijk twee dagen intens gebruikt, het volk begon naar huis te gaan en een behoorlijk aantal bieren was niet meer beschikbaar.
Volgend jaar zien ze ons zeker terug, maar eerst nog naar Zythos in Leuven!
Zoals u in de vorige edities van Ambibrew al kon lezen komen er de laatste tijd af en toe weer nieuwe trappistenbieren op de markt.
Tijd om één van die nieuwkomers te proeven.
In Nederland wordt sinds kort “Zundert” gebrouwen.
Het ontwerp van het etiket is duidelijk gebaseerd op dat van die andere Nederlandse trappist: La Trappe.
Het gotisch raam, het lettertype, de kleurencombinaties,…
Aantrekkelijk, maar wat meer originaliteit had gemogen.
Belangrijker is uiteraard het bier zelf.
Oranje of licht amber kleurig en vrij helder bier.
Wie de gist in het glas giet krijgt een lichte gistsluier.
Er is overigens weinig smaakverschil als je de gist in het bier giet of niet.
Sterk fijn schuim dat niet helemaal wit is en een rustige pareling.
Het aroma is vrij gesloten.
We ruiken wat hopbloemen en wat zoetigheid, maar niets dat overheerst.
De smaak zet gematigd aan.
Wat dunnetjes voor een bier van 8% alc.
Er komt ook een licht houtige zoetigheid opzetten die wat neigt naar een “Speciale Belge” zoals Palm.
Naar de afdronk toe komt de hopbitterheid steeds meer opzetten en in de afdronk blijft het hopbitter lang hangen.
Goed gebrouwen bier dat een groot publiek kan aanspreken. Maar om te spreken van een revelatie… nee, dat niet.
Ons testpanel had eigenlijk wat meer eigenheid verwacht van een nieuwe trappist.
De Zundert kan je vergelijken met die andere “nieuwe” trappistenbieren Benno en Mont des Cats.
Voor de meer gevorderde bierliefhebber had het misschien iets origineler en zeker voller van smaak gemogen.
Satan is het “Duvel-alternatief” van brouwerij De Block. Het is dus een Belgian Strong Ale.
Bij de naam Satan Red zou je dan een versie verwachten waaraan (misschien wel mierzoet) fruit is toegevoegd. Maar neen…
Het etiket, het alcoholgehalte van 8% en de stevige bruis in het bier doen allemaal sterk denken aan het originele Satan bier.
Maar dit bier is licht amber van kleur en behoorlijk troebel.
Het bier heeft een grootmazige maar toch vrij sterke schuimkraag.
Het aroma geeft eerst gist vrij. Daarna ruiken we (als ervaren hobbybrouwers) kokende wort.
Het is de geur die bij het brouwen vrij komt wanneer de wordt aan het koken is en de hop er reeds is aan toegevoegd.
Het lijkt wel of je een brouwerij binnenkomt.
De smaak zet duidelijk aan met karamel. We proeven snoepgoed, namelijk de bekende “koffiesnoepjes”, je weet wel, die met het hoofd van een Arabier op het wikkeltje.
De sterke pareling neemt de smaakbeleving wat weg.
Toch worden we ook een lichte bitterheid op de achtergrond gewaar.
In de nasmaak blijven karamel en bitter een beetje hangen.
Dit is geen complex of vernieuwend bier, maar wel een correct bier. Het is een evenwichtig en eerlijk bier dat veel mensen kan bekoren en waarvan je er na één nog wel één zou lusten.
De Satan Red werd ontwikkeld op vraag van buitenlandse verdelers. Er was vraag naar een bier dat minder bitter was dan de originele versie van Satan.
De toevoeging van karamel was dan ook een voor de hand liggende oplossing.
De boog moet niet altijd gespannen staan dus trokken we met het eindejaar eens naar Gent om daar in restaurant Belga Queen, op de Graslei, het brouwersmenu te degusteren.
We begonnen onze tocht door Gent in de late namiddag op een verrassend plaatsje dat onze secretatis kende: De Stokerij (Tichelrei).
In deze oude jeneverstokerij (voordien brouwerij) bewonderden we eerst de bewaarde authenticiteit, zowel buiten als binnen.
De schouw van de oude stokerij is een mastodont in vergelijking met de rest van het gebouw.
We konden er een biertje proeven van eigen recept, gebrouwen voor “De Stokerij”: Een Staminee (blond of donker).
De blonde versie viel in elk geval in de smaak wegens zijn uitgesproken hoppigheid.
Veel tijd om op onze lauweren te rusten hadden we niet, want intussen waren ook Pascal en Nathalie in Gent gearriveerd en wij gingen dus naar hen op zoek om ons bestuur te vervolledigen.
Eenvoudiger gezegd dan gedaan op de Gentse kerstmarkt…
We geven het toe… We waren onder de indruk van de vernieuwde Gentse kerstmarkt dit jaar.
Een ruime kerstmarkt met veel kraampjes en ontelbare lichtjes. En hier en daar een “stube” waar je de bieren van Lachouffe kon drinken.
Gelukkig dat die er nog waren want een plaatsje vinden in een café zat er op zaterdagavond echt niet meer in.
Genoeg aperitief. Het werd tijd voor het echte werk.
Wij dus naar restaurant Belga Queen.
Het restaurant is gelegen in hét toeristisch centrum van Gent aan de Graslei.
Het heeft overigens één van de oudste trapgevels ter wereld.
Het volledige gebouw is een beschermd monument.
De inrichters van het gebouw hebben daarom een erg origineel concept bedacht waardoor het hele interieur los staat van het gebouw.
Een hyper-modern stellingencomplex zorgt dat je op verschillende niveaus kunt tafelen.
Wij kiezen voor het “Brouwersmenu”. De ober, deelt ons mee dat dit menu “brouwersmenu” heet omdat er vroeger aangepaste bieren bij geserveerd werden.
Nu niet meer dus… Jammer.
Het valt ons overigens op dat de ober niet al te veel kent van bier of de producten die hij opdient…
Over het algemeen kunnen we kort zijn over het restaurantbezoek. Oké, maar te weinig.
De drankenkaart is oké, maar beperkt; de gerechten zijn stuk voor stuk wel oké, maar te weinig en de vriendelijkheid van de bediening kon ook iets meer zijn.
Dat zorgde er wel voor dat we nog een plaatsje hadden voor een digestief in een andere zaak.
We doken in één van de kelders in het centrum van Gent die omgevormd zijn tot sfeervolle cafés en dronken er nog een (of meerdere) Troubadour Magma …
Delhaize profileert zich graag als het grootwarenhuis voor specialiteiten, ok voor bier.
Vorig jaar lanceerden ze Xtreme Hop, een bier waarbij verschillende versies ontstonden door gebruik van verschillende hopsoorten.
Dit jaar deden ze hetzelfde met verschillende gistsoorten: Special Yeast.
Wij konden er al eentje proeven.
Het is voor ons dus een erg interessant project van Delhaize. 4 keer exact hetzelfde bier, alleen de gist verandert.
Dat kan niet anders dan leerzaam zijn voor hobbybrouwers!
Voor dit bier “Monk” werd een soort abdijgist gebruikt. “Fruity touch” staat er op het halsetiket.
Net als vorig jaar is het bier donker blond en troebel.
De witte schuimkraag vervalt vrij snel.
Het aroma is inderdaad fruitig zoals het halsetiket vermeldt.
Maar wij slagen er niet in het fruit te definiëren.
De smaak is hoppig, pittig en de vrij sterke pareling maakt dit bier ook verfrissend en levendig.
In de nasmaak komt de hop mooi naar de voorgrond.
Dit bier lijkt goed in evenwicht te zijn.
Maar dan gebeurt het… Bij het schenken was ons bier vrij koud.
De koude onderdrukt de aroma’s en de ondefinieerbare fruitige geur komt steeds meer op de voorgrond.
Het fruitige karakter verdwijnt en maakt plaats voor een erg onaangename geur die door het proefpanel beschreven wordt als “paardenstal”, “paardenzweet”,…
Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat dit bier naar een nog het meeste ruikt naar een winkel van dierenvoeder.
Jammer van het aroma, en hopelijk scoren de andere gist-soorten beter…
Oude Geuze wordt wel eens “De Champagne” van de bieren genoemd.
Omwille van zijn zurige smaak, maar ook omwille van zijn exclusief karakter.
Brouwerij Timmermans doet er alles aan om hun meest exclusieve product in het oog te laten springen.
De fles van 75 cl is prachtig bedrukt met een oude foto van een brouwerij.
Het bier is donker blond en aanvankelijk vrij helder.
Na 2/3 van de fles wordt het bier meer troebel.
Het schuim is aanvankelijk goed aanwezig, maar zoals bij de meeste Oude Geuzes vervalt het schuim vrij snel tot een blijvend laagje.
Het aroma wordt door het proefpanel onmiddellijk herkend als zijnde een oude geuze (blind geproefd uiteraard).
Zurigheid en nat hooi zijn de aroma’s die de Oude Geuze typeren.
Over de smaak kun je lang praten, of kort zijn.
Zuur.
Zuur van het begin tot het einde. Aanvankelijk is er het zuur zoals dat van snoep (“muiletrekkers”), vervolgens komt citroenzuur en dat citroenzuur overheerst alle andere smaken.
Enkel in de nasmaak komt tussen al het zuur nog eens een medicinale toets opzetten. Van hopbitterheid of mout is hier helemaal geen sprake.
Dit bier van 5,5% alc is zeker verfrissend en dorstlessend.
Sommigen vinden dit fascinerend en leerzaam, maar niemand geniet echt van dit bier.
Daarvoor is het té zuur, té eentonig, té rechtdoor.
Niet iedereen in het proefpanel is een even grote liefhebber van Oude Geuze, maar de iets malsere geuzes (Boon, 3 Fonteinen,…) genieten duidelijk de voorkeur van ons proefpanel …
In september werd het tijd om de West-Vlaamse brouwerijen eens achter ons te laten.
We zochten het verder. Veel verder, in Nederland, dicht tegen de Duitse grens.
Troebel blond bier met dik vol schuim.
Het bier is al vrij troebel en in de 75cl fles zat een gistbodem die een sierlijke presentatie van het bier bemoeilijkt.
Na het uitgieten zie je de gist naar de bodem van je glas zakken.
Er is eerder weinig pareling. Het aroma is eerst hoppig, zoals verse groene hop.
Te snel drinken van dit bier zou een zonde zijn want dit bier geeft zijn aroma’s langzaam maar zeker vrij.
Bananenlikeur, vanille, fruitigheid.
De smaak zet vol en “vettig” aan.
Mooi evenwicht tussen zoet en bitter en de “vettigheid” doet echt denken aan botersnoepen (Werthers echte).
De stevige bitterheid houdt de zaak wel mooi in evenwicht.
Ja hoor, er is een boeiende bierwereld buiten België!!
De smaak vloeit uiteindelijk uit tot een lange hopbitterheid waarin de bananenlikeur uit het aroma weer opduikt.
Met zijn 7,5% alc is dit naar Belgische normen eerder een lichte tripel.
Dit bier wordt omschreven als “boeiend” en “correct”.
Opnieuw geven wij 3 hopbellen.
Het bier is zeker de moeite waard, maar het proefpanel (we mogen kritisch zijn hé) heeft toch wat opmerkingen.
Ten eerste: het oog wil ook wat. Zo veel gist schrikt heel wat consumenten af.
Maar we moeten in acht nemen dat dit een erg kleine (ook naar Belgische normen) en ambachtelijke brouwerij is.
Belangrijker voor het proefpanel zijn de tegenstellingen in dit bier.
Het aroma laat een zomers, verfrissend bier verwachten, maar de combinatie met de “vettige”, eerder winterse smaak wringt een beetje.
Met de regelmaat van de klok is dit bier verkrijgbaar in discounter Aldi.
