De nieuwste telg van het Keizer Karel-geslacht wordt deze maand door ons onder de loep genomen.

Het begint goed: een nieuw gepersonaliseerd flesje oogt altijd goed en
professioneel.
Bij het uitschenken zien we een kristalhelder licht blond bier met een rijke, vrij ruwe
schuimkraag die langzaam vervalt tot een blijvend laagje schuim op het bier.

Wie wat moeite doet krijgt ook wat gist uit het flesje gewrongen.
Dit doet ons vermoeden dat dit bier niet écht hergist op de fles.
Iets wat bij grote brouwerijen, zoals hier Haacht, wel meer voorvalt.

Het bier heeft niet alleen het uitzicht van pils, maar ook de geur van pils.
Meer nog, vooral de onaangename DMS (dimethylsulfide)-geur die soms in pils voorkomt springt in de neus.
DMS ruikt een beetje naar gekookte kolen…

Het bier zet vrij neutraal aan, maar dan zijn ze er weer… de kolen.

De afdronk is vrij bitter en blijft lang hangen. Toch is dit geen aangename hopbitterheid
die je doet verlangen naar een volgende slok.
In lijn met het aroma en de smaak heeft ook de afdronk niets uitnodigends.

Dit is echt een tegenvaller, ondanks de grote billboards overal langs de weg die ons moeten doen kiezen voor
Ommegang in de plaats van Duvel.

Een raad van het proefpanel:” Geniet deze zomer van een biertje, maar wij mijden de “Ommegang”.

Dit bier is blond gesluierd tot troebel met een erg stevige rijke schuimkraag.

In het aroma treffen we zoetige geuren aan, afgewisseld met een zekere geroosterde toets.

De smaak zet vol aan maar is goed in evenwicht door een gulle hopgift die het bier de
nodige bitterheid geeft.
Ook in de smaak komt de geroosterde toets terug, dit keer lijkt het een beetje op geroosterde nootjes.

Een droge afdronk waarbij de hopbitterheid nog aangenaam lang blijft hangen sluit de smaakervaring bij dit bier af.

Dit bier presenteert zichzelf als een streekproduct van Boulogne sur Mer.
Het lijkt ons echter een “on-Frans” bier.
Enig zoeken op het etiket bevestigt ons vermoeden: Dit bier wordt gebrouwen door de Belgische Proefbrouwerij in Lochristi voor brouwerij Christophe Noigon in Calais.

Een aangenaam degustatiebier en een aanrader voor wie al eens naar de Noord-Franse kust afzakt.
Conclusie van het proefpanel: 3,5 hopbellen.

Stepia Blond (Proefbrouwerij Lochristi).

Het was alweer lang geleden dat we nog eens twee biertjes van de maand hadden op één (zoals altijd blinde) proefsessie, dus in april was het zover.
Onlangs werd de natuurlijke zoetstof “Stevia” toegelaten in de Europese Unie. Het kon dus niet lang duren eer het eerste bier met stevia op de markt zou komen.

We startten met de Stepia (Spaanse schrijfwijze van Stevia) Blond.
Helder blond bier met een witte smeuïge schuimkraag die mooi aan het glas kleeft. We zien ook een zachte pareling.
In de geur herkennen we een zekere fruitigheid, maar opvallend, geen vleugje hop. Ook de fruitigheid lijkt ons niet van de hop afkomstig te zijn.

De smaak zet fruitig en vrij zoet aan. Licht hopbitter komt pas later opzetten maar wordt al snel weer verdrongen door een opvallende plakkeringe zoetigheid.
Deze doet denken aan aangezoete bieren.
Naar het einde van de smaakervaring komt er ook een wrange bitterheid opzetten die zeker niet van hop afkomstig is.

In de afdronk herkennen we likeur en mandarijn.

Jammer genoeg wordt de smaakervaring niet aangenamer bij de tweede of derde slok, integendeel…

Stepia wordt door de Proefbrouwerij beschreven als een Tripel, maar een bier van amper 6% alc en weinig complexiteit in de smaak kan men echt geen tripel noemen vinden wij.
Wanneer het proefpanel bekend gemaakt wordt dat dit bier is aangezoet met stevia is men het erover eens dat de brouwer hier het verkeerde biertype voor gekozen heeft.
Waarom niet voor het eerst stevia gebruiken in een (toch al aangezoete) kriek?

Volgens ons een mislukt experiment dat amper 1 hopbel verdient voor de moeite.

Stepia Bruin (Proefbrouwerij Lochristi)

Gelukkig voor het proefpanel was er dus nog een tweede biertje van de maand april. Wat ze niet wisten was dat het de Stepia bruin was…

Een donker bruin bier met mooie rode schijn die erop wijst dat er echt donkere moutsoorten zijn gebruikt. Het bier heeft een dichte beige schuimkraag.
Het aroma is zacht gebrand, een beetje zoethout en geeft een zweem van alcohol af. Een aangenaam aroma voor een donker bier.

De smaak zet de ervaringen van het aroma verder. Het bier heeft iets van een stout door de zware gebrande en houtige smaken, maar er duikt ook zoet op van snoep en rozijnen.
De nasmaak blijft lang hangen en is een combinatie van zoet en bitter.
Ook dit bier heeft slechts 6% alcohol, toch heeft het een verrassend volle smaak die volgens sommigen iets te zoet is en een beetje het evenwicht in het bier verstoort. Toch is het panel erover eens dat dit een zeer genietbaar dessertbiertje is dat ook zou kunnen passen op een lange winteravond.

Dit bier van 8% alc kleurt, zoals de naam al doet vermoeden, goudgeel in het glas.

Het bier is helder, maar er is een kleine gistdepot die eventueel een lichte sluier geeft.
Het schuim is wit, fijn, wandklevend en blijft lang staan.
De schuimkraag wordt bovendien ondersteund door een opvallend sterke pareling.

Het aroma is vrij gesloten. We nemen enkel iets waar van citrus en (hop)bloemen.

De smaak zet zacht aan en de bitterheid komt iets later.
Die hopbitterheid komt dan toch wel stevig opzetten en blijft lang hangen in de afdronk.
Hier voegen we aan toe dat de sterke pareling de smaakervaring toch wel een beetje beperkt.

Opvallend was dat er één glas was dat minder parelde dan de rest.

Grimbergen Goud is de jongste telg in de Grimbergen-reeks en is ook in die reeks gestyleerd, met de eigen flesjes en etiket met fenix.
Het bier zelf doet echter niet aan een typisch abdijbier denken, maar eerder aan een Belgian Strong Ale in het genre van Duvel.

Een toegankelijk, lekker bier voor een groot publiek.
We werden echter niet van onze sokken geblazen en mede door de (te) sterke pareling strandt dit bier op 3 Ambibrewhopbellen.

Dit bier is amberkleurig en helder.
Er is eerder weinig schuim.
Het uitzicht van het bier doet denken aan Palm.

In het aroma ruiken alle leden van het proefpanel vers gemalen mout.
Die geur overheerst, maar laat toch nog een beetje toetsen van fruit toe.

De smaak is opnieuw uitgesproken moutig, zoals ook in het aroma: vers gemalen mout.
Het is wachten tot de afdronk wanneer toch een vrij stevige bitterheid optreedt die nog even blijft hangen.

Het bier is gepresenteerd in een mooi vormgegeven 75cl fles en biedt met 5,8% alc een goed alternatief voor wie eens iets anders wil drinken dan een pilsje.
Toch laat het beperkte smakenpallet ons niet toe dit bier meer dan 2,5 hopbellen te geven.

Dit is het laatste bier dat onze voormalige voorzitter Pieter-Jan voor zijn overlijden zelf brouwde. Een stevig blond bier waarvan wij nog enkele flesjes in voorraad hebben en die voor ons van grote waarde zijn.

Na 5 jaar wilden wij toch wel eens weten of dit bier de tand des tijds doorstaat en openden één van de flessen.

Het resultaat was een zeer helder bier met koperkleur. Het dikke wandklevende schuim vervalt tot een blijvende laag wit schuim.

In het aroma ruiken we al duidelijk de tekenen van de veroudering. De portorisatie is al goed ingezet en de geur van noten (eigen aan porto) overheerst.
Ook in de smaak overheersen nu het hout en de noten, waar dit vroeger een sterk blond bier met bittere afdronk was. De bitterheid is nog aanwezig, maar is naar de achtergrond verdrongen en wordt vooral in de afdronk waargenomen. Ook de alcohol komt steeds sterker naar voor naarmate de afdronk nadert.
Bij sommige proevers valt dit bier wel degelijk in de smaak.

Pieter-Jan schuwde de hoge alcohol-percentages niet en bovendien hadden de bieren die we in die periode brouwden meestal een hoger alcoholpercentage dan voorzien. Het alcoholgehalte in dit bier is ons onbekend, maar dit zou mogelijk meer dan 10% alc zijn.

Gezien de portorisatie stellen sommige proevers zich de vraag of dit nog bier kan genoemd worden en of het niet beter in een klein glaasje als degestief kan gedronken worden.

Vergeef ons misschien enig favoritisme als we dit bier 4 hopbellen geven.

Tijdens de eerste Wereldoorlog besloten de Belgische brouwers achter het front om de Britse soldaten die tijdens de eindejaarsperiode hun familie en thuisland moesten missen te voorzien van een bier naar Engelse stijl en van betere kwaliteit.

De Belgische brouwerij(groep) met Britse roots Anthony Martin al enkele jaren in ere houdt in navolging van de Schotse brouwerij Fountain Brewery (Edinburgh) die het bier gedurende meer dan 50 jaar op de markt bracht.

De Gordons X Mas-ale is, samen met de Dobbel Palm uitgegroeid tot dé klassieker onder de eindejaarsbieren.

Eindejaarsbieren zijn geen bierstijl op zich.
Ze kunnen zowel donker als blond zijn, maar velen spiegelen zich graag aan deze donkere klassieker.

Dit bier van 8,8% alc is diep donker bruin met in de verte een rode schijn.
Voor één keer kunnen we vergeven dat het bier niet hergist op de fles.
Het bier is gebaseerd op een Brits recept en daar bestaat de traditie van hergisting niet.
Het schuim is dik mousserend en licht gebroken wit en blijft lang staan.
De pareling is mild.

Een complex en rijk aroma vult de neus met caramel zoals in de snoepen van “Werthers Echte”, koffie en rijp fruit.
Het gist-aroma wordt herkend, maar niet benoemd.
Een lid van het proefpannel meent een Guinness-gist te herkennen.
Bij bekendmaking van de Gordons wordt instemmend geknikt.

De smaak zet zeer vol aan en blijft volmondig en complex, maar ondanks het zoete van de mout en caramel toch mooi in evenwicht.
De milde bitterheid is een combinatie van gebrande koffie-achtige bitterheid en hopbitterheid.
De bitterheid blijft samen met de karamel, opnieuw zoals in de “Werthers Echte”, vrij lang hangen in de nasmaak.
Het proefpanel is het eens dat dit een kwalitatief sterk bier is, “Af” en “uitnodigend om er nog eentje te
drinken.“

Je moet uiteraard wel houden van een zoet sterk bier om dit te kunnen appreciëren.
Probeer dit bier eens in de plaats van een dessert met koffie!

De brouwerij Bosteels geeft elk van hun bieren een eigen verhaal mee, denk maar aan Tripel Karmeliet en Deus.

Rond dit bier wordt het verhaal verteld van een herberg waar de koetiers hun dorst kwamen laven en waarvoor de herbergier een speciaal glas had ontworpen.
Kwak is vooral bekend om zijn originele “Koetsiersglas”. You like it or you hate it…

Maar wij proeven elk bier uit een Ambibrew-glas zonder vooraf te weten om welk bier het gaat voor een zo objectief mogelijke beschrijving.

Dit bier is helder (geen hergisting op de fles) en amberkleurig.
Het heeft een witte schuimkraag die heel snel vervalt.
In het aroma nemen we vooral gekarameliseerd fruit en rijpe bananen waar.
Een aangenaam aroma.
Het aroma van banaan wijst op een vers bier.
De smaak zet vrij zoet en moutig aan.
De smaak wordt gedragen op alcohol en de lichte hopbitterheid komt pas laat opzetten, maar houdt wel lang aan.
Een goed bier, maar in onze ogen geen hoogvlieger omdat het bier veel rijker zou kunnen zijn als het hergistte op de fles .
Bovendien is 8,4% alcohol vrij veel voor een weinig complex
bier.

3 Ambibrew-hopbellen dus.

Deze maand proefden we een bier waar je een beetje geduld voor moet oefenen. Rodenbach die tussen 15 en 20 jaar oud is.

Het bier zat in een fles van 3 liter op kurk.

Bij het openen van de kurk ontsnapt nog CO2, wat een goed teken is.
Maar toch lijkt het ons eerder weinig te zijn.

Het donkere bier met de typische rode schijn en gebroken witte schuimkraag vult het glas.
Aan het uitzicht van het bier is op het eerste zicht niets veranderd in al die jaren en ondanks de matige pareling blijft de schuimkraag nog stevig staan.
We nemen een complex en veelbelovend aroma waar met de zurigheid van groene appels en krieken maar ook hout (eik?).
Het aroma doet ons denken aan een oude Goudenband van Liefmans die we vroeger ooit dronken.
De smaak zet aan met vooral gebrande karamel.
Op de achtergrond (onverwacht weinig) een lichte zurigheid en in de verte wat bitterheid.
De zeer korte smaakervaring eindigt met een beetje melkzuur.

Het aroma was veelbelovend, maar die beloftes werden niet ingelost door de smaak.
Jammer.